صحبت های استاد زرشناس پیرامون بحث آوینی، متفکر و مجاهد دوران گذار بسیار قابل تامله که توصیه می کنم حتما از اینجا مطالعه کنید.
بخش هایی از صحبت های دکتر زرشناس:
در حوزه فلسفه تاریخ وقتی یک عالم تاریخی به انتهای خود می‌رسد و عالم جدیدی در حال ظهور است، بین رفتن آن و مستقر شدن این یک حد فاصلی وجود دارد که به آن فاصله و دوره، دوران گذار گفته می‌شود. در این دوران هویت برزخی و تعارضاتی وجود دارد، زیرا هنوز عالم قدیمی به تمامی نرفته است و عالم جدید هم به کلی جایگزین آن نشده است، لذا بین عناصر این دو جهان درگیری و کشمکش‌هایی بوجود می‌آید که شرایط خاصی را رقم می‌زند
: در
تاریخ غرب از اواخر قرن 19 و سراسر قرن 20 به
روشنی نشانه‌هایی یافت می‌شود که از یک انحطاط تاریخی و خودویرانگری نشان دارد، ظهور اندیشه پست‌مدرن، ظهور نیست‌انگاری ابزورد و اندیشه‌هایی
که منکر بنیانهای نظری عالم غرب مدرن هستند، گسیختگی‌های سیاسی و اجتماعی و
اقتصادی عظیمی که رخ داده و... برخی از این نشانی‌ها هستند و
انقلاب اسلامی از دیگر نشانه‌های بارز فرارسیدن دوره انحطاط عالم غرب مدرن، بود.
آوینی انقلاب اسلامی را یک انقلاب فکری و فرهنگی طلیعه دار می‌دانست که قرار است دو اتفاق را رقم بزند؛ یکی عبور از غرب مدرن در حوزه برون‌مرزی، دیگری عبور از تاریخ شبه‌روشنفکری 200 ساله ایران در داخل
آوینی به طور جدی به این مقابله حق و باطل پرداخت و در این دوران گذار سعی کرد برای اندیشه خاص خودش مفهوم‌سازی هم بکند. او معتقد بود که پس از رنسانس که بشر دچار یک هبوط و سقوط تاریخی شده است در دوران معاصر در حال توبه است و این دوران گذار که ظهور انقلاب هم در آن اتفاق افتاده همان دوره توبه بشری است. آوینی خودش بارها و بارها تاکید کرد که این مفهوم «توبه بشری» را از قرآن و احادیث گرفته ایت نه اومانیسم غربی.